η εγγυτητα της αποστασης

Στειλε μου σε ένα γραμμα σου μισο τσιγαρο δικο σου
Στειλτο μου να το καπνισουμε μαζι
Η αποσταση μας μυθοποιει
Σαν να χασαμε τον μεταξυ μας παραδεισο
Σαν η ποιηση να θελει να τρεφεται με το πετσι του δρομου
Στων 2.000 χιλιομετρων που μας χωριζουν
Κι αυτή η μανια για υπερβολη κι εμεις που αγαπησαμε την υπερβολη
Όχι δεν είναι ποζα, πληρωνουμε καλα γι αυτή
Μεθυσμενοι ολων των χωρων ενωθειται
Στου ξυραφιου τη μυτη το χερι να κοπει
Το χερι που χει μαθει ολο να δειχνει κι ολο να ζητα
Πολλα χερακια φαγουρα τα χει πιασει
Πολλα κερακια τρεμουλα τα χει πιασει
Κι εμεις που κατεχουμε το νομο της φθορας
Σου λεω εμεις μοναχα πρεπει να σωθουμε
Του θανατου οι γιοι και της ζωουλας οι κορες
Κυβερνουν , αλλα και παντα ετσι ηταν και το ξερεις
Το ξερεις πως για μας ο κοσμος είναι ένα δοχειο
Για να φτυνουμε τα κουκουτσια απ τις ελιες
Για να ριχνουμε το βλεμμα μας στον ασπρο πατο
να μην φοβομαστε να μπουμε μεσα εκει
οι ηρωες μας πεθαναν τωρα οι ηρωες μας πρεπει να γινουμε εμεις
σε οριζω ηρωα μου εαυτε
σε οριζω Μινα ηρωιδα του εαυτου σου
κανε ότι μπορεις, κανω ότι μπορω
να τρως καλα ν αντεχεις
να πινεις μοναχα οσο αντεχεις
όταν κανεις ποδηλατο να σκεφτεσαι ότι εισαι κοντα στη γειτονια μου
όταν πινω θα ριχνω το βλεμμα μου μηπως και σε δω