Ο τοίχος εν μια νυχτί υψώθη την άλλη εγκρεμίσθη

Λαθραίως εισερχόμενος στον κόσμο τούτο
Από ηδονή
Γεμάτος
ηδυπάθεια και ίμερο
Δεν πρόσεξα τον τυχαίο αντικατροπτισμό
Πάνω στης θάλασσας την απλωσιά
Του πλήθους το μήκος το μακρύ
Που σέρνονταν καθώς διέβαινε
παραθαλασσίως.
Οι κραδασμοί των ποδοβολητών τους
Διατάρασσαν την ηρεμία μου
Νιώθωντας εκμηδενισμένος και ταραγμένος
Στων μουτσουνών το συμφερτό.
Καθώς αυτά περίπου αισθανόμουν
Μου ήρθε στο μυαλό ποίημα του Καβάφη
‘Ανεπαισθήτως με’εκλεισαν από τον κόσμο έξω’.
Όμως εγώ δεν έδωσα καμία σημασία
Συνέχισα κι ας άκουγα τους κρότους των χτιστών
Τους μόχθους των ανθρώπων που κουβαλάγαν
Τούβλα πέτρες ξύλα και μπετόν
Με τούτα προίκα στο μυαλό πορεύτηκα
Έτη περίπου 28
Κάπου κάπου κρυφάκουγα στους τοίχους για να δω
Άλλοτε πάλι εξέταζα με περίσσειο ενδιαφέρον
Το υλικό
Τις περισσότερες φορές δεν μ’ενοιαζε
Του κεφαλιού μου έκανα
Κι ας έλεγαν οι άλλοι ότι ήτανε στενό.

[moth-man]