Αγριες Μελωδιες

Αδειασε το τασακι πηρε βαθια ανασα για να καταπνιξει την ταραχη του σηκωσε τα μανικια και...προχωρησε... η μουσικη επαιζε την 3η συμφωνια του Brahms F major allegro ειχε ορκιστει οτι δεν θα την ξανακουγε.. καθε φορα που την ακουγε..Αυτος ο ηχος δικαιωνε τα παθη του για ολα ηταν ικανος, το καθε τι το υπερβολικο, το καθε τι που εκανε αποκτουσε κι αλλο νοημα,τωρα ηταν ο Αλλος ενας απο τους Αλλους, το καθε τι απολυτα προσωπικο,ειχε ξεμακρυνει πολυ απο τους αλλους τελευταια,η τρελα του εβρισκε καταφυγιο καθως φωλιαζε στο σωμα του η μελωδια οι κινησεις του γινοταν πιο νευρικες και το σωμα του ερμηνευε την καθε νοτα και αποκρινοταν, το αιμα κυκλοφορουσε σαν χειμαρρος, στο μυαλο του ολα χυμα, ειχε βρει και την ονομασια για αυτο οταν το ενιωθε ελεγε οτι οι αδενες του εκρινουν λυρικα οξεα και συναισθηματικη αλκοολη,η τελεια περιγραφη, ακριβεια επιστημονα, περιστρεφοταν γυρω απο τον εαυτο του παντα αυτο εκανε γυρω απο τους 4 τοιχους της συνειδησης του αυτο το ηξερε και τον μεθουσε ηταν η σοφια του μα τωρα ηθελε να σπασει καθε τοιχο να γινει εξωσωματικος αποκοσμος ..και γινοταν ενα με τον καθε Αλλο ....θυμηθηκε εκεινη...ποτε του δεν την ειχε ξεχασει...κι οσο επαιρνε βαθιες ανασες τοσο οι αγριες μελωδιες ρουθουνιζαν, τοσο οι φοβοι του αγριευαν κι αυτος ετρεχε,ετρεχε να τους προφτασει να γινει ενα με αυτους, ξαναζουσε το καθε τι μαζι της, μαζι του...και στην τρεχαλα του λαχανιασμενος σκονταφτε, σε καθε περιστροφη του ξερναγε το σκοταδι που εκρυβε μεσα του και καθως η μελωδια κωπαζε, ο ρυθμος ξεσφιγγε, η τελευταια τρυπα της ζωνης,τωρα κουλουριαστηκε σαν νεογνο, λουσμενος στα δακρυα εκανε να σηκωθει, λυτρωμενος σακατης με τα τραυματα της σωτηριας του προχωρησε κουτσαινοντας εβαλε ενα ποτηρι κρασι να πιει ηπιε ολο το μπουκαλι και ευχαριστησε τον ιδιο που παλι τα καταφερε αυτη τη φορα με λιγοτερες απωλειες καθε φορα πληρωνε κι απο ενα αντιτιμο μεχρις οτου να ξεχρεωσει....το χρεος του το ηξερε καλα..μεχρις οτου να σπαταληθει να βαλει ολες τις λεπιδες σε ολους τους πορους του σωματος του...μεχρις οτου...να φθαρει να γινει ο Χρονος ο ιδιος...να χασει καθε ελπιδα και να φθασει στο υψος της γης...να μετρησει το βαθος του να το συγκρινει με αυτο της γης...να το κοιταξει στα ισια, να μην φοβηθει, να ζαλιστει...

[moth-man].