Το μινορε του αποχωρισμου

Φορωντας από τα ποδια
Ως το κεφαλι
Τον χειμωνα
Σχηματιζω ποιηματα στο μυαλο μου
Οδηγωντας
Σε κάθε φρενο και μια τελεια
Σε κάθε φαναρι οι σκεψεις μου συμφωνουν
Ειμαι ακομα στα μισα
Είναι γιατι περπατω με το κεφαλι ακομα
Ερωτηθεις για τον καιρο της εβδομαδας
Απαντω.
Μονο κρυο.
Φερνω την υδρογειο στη αγκαλια μου
Για να ζεσταθω
Κι είναι καπως σαν να χω εσενα
Μετρω τις πολεις σου
Μετρω τα τετραγωνικα που μενεις
Κι είναι καπως σαν να μαι μαζι σου
Αφαιρω απ την υγεια μου
Κάθε φιλοδοξια
Και φτιαχνω ένα καινουριο blues

Ειμαι ικανος για αγαπη
Νεος σαν γερος
Με σωμα αυτοκινητου
Από πισω καποιος μαλακας κορναρει
Και μου διαλυει τις σκεψεις
Ψαχνω να σε βρω
Αναμεσα σε
Πληρωμες κοινοχρηστων
Απαραιτητο ταισμα ψαριων
Επιτακτικο πλυσιμο πιατων
Αναγκαιο πρωινο ξυπνημα
Είναι σαν να ψαχνεις στα σκουπιδια
Κι είναι σαν τα σκουπιδια να ναι
Η ζωη σου
Τωρα με τη γομα σβηνω τις
Γραμμες από τον χαρτη
Και απλωνω χερια
Βυθιζω ολες τις πολεις
Κι αφηνω το μπλε
Ο μαλακας επιμενει να κορναρει
Κλεινω αεροστεγως την αγαπη μου
Και μεσα βαζω κατι απ τα
Χειλη μου
Το στομα μου
Τα μαλλια μου
Συνεχιζω να οδηγω
Καλυπτω 1km σε 1 ωρα
Μου μενουν ακομα 1.999
[moth-man].

Το μινορε του αποχωρισμου

Φορωντας από τα ποδια
Ως το κεφαλι
Τον χειμωνα
Σχηματιζω ποιηματα στο μυαλο μου
Οδηγωντας
Σε κάθε φρενο και μια τελεια
Σε κάθε φαναρι οι σκεψεις μου συμφωνουν
Ειμαι ακομα στα μισα
Είναι γιατι περπατω με το κεφαλι ακομα
Ερωτηθεις για τον καιρο της εβδομαδας
Απαντω.
Μονο κρυο.
Φερνω την υδρογειο στη αγκαλια μου
Για να ζεσταθω
Κι είναι καπως σαν να χω εσενα
Μετρω τις πολεις σου
Μετρω τα τετραγωνικα που μενεις
Κι είναι καπως σαν να μαι μαζι σου
Αφαιρω απ την υγεια μου
Κάθε φιλοδοξια
Και φτιαχνω ένα καινουριο blues

Ειμαι ικανος για αγαπη
Νεος σαν γερος
Με σωμα αυτοκινητου
Από πισω καποιος μαλακας κορναρει
Και μου διαλυει τις σκεψεις
Ψαχνω να σε βρω
Αναμεσα σε
Πληρωμες κοινοχρηστων
Απαραιτητο ταισμα ψαριων
Επιτακτικο πλυσιμο πιατων
Αναγκαιο πρωινο ξυπνημα
Είναι σαν να ψαχνεις στα σκουπιδια
Κι είναι σαν τα σκουπιδια να ναι
Η ζωη σου
Τωρα με τη γομα σβηνω τις
Γραμμες από τον χαρτη
Και απλωνω χερια
Βυθιζω ολες τις πολεις
Κι αφηνω το μπλε
Ο μαλακας επιμενει να κορναρει
Κλεινω αεροστεγως την αγαπη μου
Και μεσα βαζω κατι απ τα
Χειλη μου
Το στομα μου
Τα μαλλια μου
Συνεχιζω να οδηγω
Καλυπτω 1km σε 1 ωρα
Μου μενουν ακομα 1.999

Τα χαιρετισματα μου στον De kooning

«που είναι οι ποιητες να ξεφυλισσουν τη μητρα της γλωσσας
να φτασουνε στο γραμμα»

διακοσμω εντος μου ένα σπιτι
λουτρο ακτινων ηλιου-το πρωτο μου ντουζ
τενορο και αλτο τα κατσαβιδια μου
προχθες ανοιξα μια κονσερβα με αυτά
ή εβαλα ένα καινουριο ραφι
βαζω μεσα μια γατα χυδαια να καθεται
κι ακομα πιο χυδαια να πινει
χειμωνιαζω τις ντουλαπες μου
κι ανοιγω τρυπες στους τοιχους για το κρυο
συνομιλω με τους καθρεπτες μου
σε κάθε έναν λεω κι αλλα
αλλοτε με ακουν αλλοτε ραγιζουν
χτες φυτεψα ντοματες θαυμαζω τη κομψοτητα τους
τα σκουλαρικια και τις γαμπες τους
περνω ανασες διαστημικες
χωνευω μεσα μου το συμπαν
ουρανια σωματα-φωτιστικα
ψευτοηλιοι-ψευτοσεληνες
1000 watt ετσιθελικου φωτος
Κοιταζω το μπαρ
Οβιδες σε σταση εκτοξευσης
Ποταμια εγκλωβισμενα
Θαλλασες που το κυμα τους το χουν καταπιει
Αναγουλα-
Θα βαλω τεντα
Είναι καιρος που ο ηλιος με ενοχλει
Καθισμενος στη σκια ενός φωτιστικου ετοιμαζω πραξικοπημα
Καθως τρωω χορτα-σουπες-οσπρια
Τηλεμεταφερομαι σε δαση
Φορω στα δεντρα ή αυτά φορουν
Δαντελωτα εσωρουχα
Και σταζω τη γυρη των μουνιων τους
Κατω απ τα αμπελια γινομαι ο Σεπτεμβρης
Φτιαχνοντας μια περουκα από τσαμπια και μπουκλες
Σκαβοντας για να φανει η αρχαια σπορα
Το πρωτο χερι της θαμμενο
Η γατα πειναει
Στα ποδια της μια τιγρης
Τη ζηλευω
Στα ποδια μου πλαγκτον
Κατεβαζω μια γουλια καλαμποκι
Κατεβαζω μια γουλια κακτο
Συνομιλω με τη λεκανη μου
Της τα ξερναω όλα
Τραβω το καζανακι να φυγουν οι αληθειες μου
Την πορτα κλεινω.
Βγαινω για φαγητο. Σημερα θα φαω κρεας.

[moth-man].

η εγγυτητα της αποστασης

Στειλε μου σε ένα γραμμα σου μισο τσιγαρο δικο σου
Στειλτο μου να το καπνισουμε μαζι
Η αποσταση μας μυθοποιει
Σαν να χασαμε τον μεταξυ μας παραδεισο
Σαν η ποιηση να θελει να τρεφεται με το πετσι του δρομου
Στων 2.000 χιλιομετρων που μας χωριζουν
Κι αυτή η μανια για υπερβολη κι εμεις που αγαπησαμε την υπερβολη
Όχι δεν είναι ποζα, πληρωνουμε καλα γι αυτή
Μεθυσμενοι ολων των χωρων ενωθειται
Στου ξυραφιου τη μυτη το χερι να κοπει
Το χερι που χει μαθει ολο να δειχνει κι ολο να ζητα
Πολλα χερακια φαγουρα τα χει πιασει
Πολλα κερακια τρεμουλα τα χει πιασει
Κι εμεις που κατεχουμε το νομο της φθορας
Σου λεω εμεις μοναχα πρεπει να σωθουμε
Του θανατου οι γιοι και της ζωουλας οι κορες
Κυβερνουν , αλλα και παντα ετσι ηταν και το ξερεις
Το ξερεις πως για μας ο κοσμος είναι ένα δοχειο
Για να φτυνουμε τα κουκουτσια απ τις ελιες
Για να ριχνουμε το βλεμμα μας στον ασπρο πατο
να μην φοβομαστε να μπουμε μεσα εκει
οι ηρωες μας πεθαναν τωρα οι ηρωες μας πρεπει να γινουμε εμεις
σε οριζω ηρωα μου εαυτε
σε οριζω Μινα ηρωιδα του εαυτου σου
κανε ότι μπορεις, κανω ότι μπορω
να τρως καλα ν αντεχεις
να πινεις μοναχα οσο αντεχεις
όταν κανεις ποδηλατο να σκεφτεσαι ότι εισαι κοντα στη γειτονια μου
όταν πινω θα ριχνω το βλεμμα μου μηπως και σε δω

Οκτώβριος 2011,Μάαστριχ,Αθήνα ή όπου αλλού.

Σήμερα χάλασε ο καιρός.Ξύπνησα πολύ πρωί, πήρα το ποδήλατο μες στη βροχή και πήγα στα κτήρια της "επαρχίας" του Λίμπουργκ.Είχαμε ξενάγηση στα κτήρια που υπέγραψαν οι "μεγάλοι" (ανάμεσα σε αυτούς και ο Σαμαράς) τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Η προώθηση της ευρωπαικής ταυτότητας έντονη (καφές και μηλόπιτα τζάμπα, εξάλλου έχουμε τόσα άλλα να πληρώνουμε).

Μία αγωνία στο πρόσωπο του επιμελητή της έκθεσης των έργων τέχνης του κτηρίου να μας πείσει για το ρόλο του,για τα άπειρα πορτραίτα της βασίλισσας,για την πολυφωνία που συμβολίζουν τα πολύχρωμα κιτσάτα υφάσματα που κρέμονταν στο στρογγυλό κτήριο που περευρέθηκαν όλοι αυτοί το 1992.

Από τότε (1992;2011; δεν ξέρω),δεν έχει σταματήσει να βρέχει.

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την αλλαγή (όχι του ΠΑΣΟΚ),δεν ξέρω όμως αν είναι αυτό αρκετό.

Μπορεί απλά να είμαι ενθουσιασμένη που απλά δεν είμαι εκεί ...στην κώλ-αση.

Είναι όλα τόσο τακτοποιημένα,τόσο καθαρά,τόσο βαρετά ήσυχα..δεν έχω δει ούτε ένα πρεζάκι, ούτε μια αταξία.Νιώθω μύγα μες στο γάλα αλλά και τόσο αόρατη παράλληλα.

Πως γίνεται να μη βλέπεις τη μύγα στο ποτήρι σου;

Τη μέρα είμαι απόλυτα συγχρονισμένη με τους ρυθμούς της πόλης που ζω το τελευταίο μήνα...

Το βράδυ όμως βρίσκω τη Μίνα....

Έχω ανοίξει μπορεί και το 20ο μπουκάλι κρασί (κόκκινο)...αν τα βάλεις κάτω είναι ένα μπουκάλι τη μέρα (τις πρώτες 10 μέρες μόνο απείχα από αυτό τον τόσο πιστό μου φίλο).

Εδώ και μέρες έχω ανακαλύψει αυτό το ποίημα της πρώην γειτόνισσας μου.

Nόμιζα ότι το είχα γράψει εγώ στην προηγούμενη ζωή,αν και δεν πιστεύω σ'αυτά τα μεταφυσικά...αλλά πολύ θα ήθελα να υπήρχε αυτό το μυστήριο αυτοκίνητο που σε ταξιδεύει στο χρόνο (στο Midnight in Paris του Woody Allen να πας να το δεις, ένα δραματοποιημένο σεμινάριο μοντερνισμού με υποκριτές εξ Holly wood (holy! ginsberg).

Μία χαρά, μία λύπη,μια χαρμολύπη, μία μοναξιά-μη σου πω και δύο (μία ήταν στην Αθήνα) κι έχω γνωρίσει τόσο κόσμο και κάποιοι είναι πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις.

Είμαι αχάριστη ε;το ξέρω δεν είμαι με τίποτα ευχαριστημένη...κι όταν θα είμαι κάτι θα βρω να αυτοστενοχωριέμαι...να βάλω λίγο βάσανο ,λίγη ταλαιπωρία...έτσι πρέπει...έτσι μου φαίνεται σωστό...

μόνο με τον τελευταίο στίχο διαφωνώ...θα ήθελα η νύχτα να είχε διπλάσια διάρκεια από τη μέρα...έτσι θα κοιμόμουν τη μισή και την άλλη μισή θα ζούσα όπως έχω συνηθίσει τόσο χρόνια.Αν και νομίζω ότι ακόμα κι έτσι να ήταν πάλι ξύπνια θα έμενα μέχρι να μην αντέχω άλλο.

ΠΕΡΑΣΑ

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κική Δημουλά, Το λίγο του κόσμου, 1971

Αθηνα.Τελη Σεπτεμβρη.Απογευμα

Σου γραφω από το Hell-as ή Hell-us ή Hell-ass..ακουω G.Mahler.ακουω πολύ κλασσικη μουσικη τελευταια (να σαι καλα).εχω αυξησει λιγο και τη δοση του αλκοολ.δεν βρισκω ευκολα συμποτες. φαινεται ησουν η τελευταια. Ειμαι καλα δηλαδη τωρα που σου γραφω αυριο δεν ξερω. Η μελαγχολια εχει μπαστακωθει για τα καλα στην χωρα.θελω να μου στειλεις στα ολλανδικα βεβαια τι πινεις, που βγαινεις, τα ονοματα αυτων που κανεις παρεα, τα ονοματα των δρομων που περνας, τα βιβλια που δεν διαβαζεις (γνωστη γκρινια).ακου την big mama thornton θα σου αρεσει. αρχιζω και μαθαινω για τα πουρα, καπνισα ένα με ένα Zacapa. Διαβασε την κιχλη του σεφερη, δοκιμασες van nelle ολλανδικο;
Σκοπευεις να επισκεφτεις την ερημη χωρα?..διαβασε το είναι ποιημα του Ελιοττ. Ο Κερουακ είναι στο Μεξικο, ο Μπαροουζ στη Ταγγερη, το εμαθες φανταζομαι..κι εσυ στη χωρα του κομμενου αυτιου..διαβαζω παλι το κατω απ το ηφαιστειο (μα ποτε επιτελους θα το διαβασεις).

<Πορτοκαλι, πορτο παλι, κοβω μια τουλιπα, του λειπα, Ολλανδια, όλα μια αηδια
Oui-sky, whiskey, john call-trane, αποκεφαλισμενη επικεφαλιδα, τρελη αχ-Ελλαδα, στυβος μαχη, νερο-χιτης….σκεψεις, σ κεψεις, σκε ψεις, εψεις, εξις …>

Επιτροπη για μια φιλοτιμη προσπαθεια αναβιωσης του ιστολογιου
Με εκτιμηση Ο.