Μεσημεριανή αποκάλυψη

Μεσημέρι
και τι ωραία λέξη!
κι ο ήλιος αμέσως χιμάει
απάνω μου
σαν δυο φίλοι που ν’ανταμώσουν είχαν για καιρό.
Πόσο ξεχάσαμε το μεσημέρι
στην κυκλική σιγή της μέρας
κανείς δεν το αναφέρει
έγινε απλά μια λέξη
μεσημέρι.
Μεσημέρι του χρόνου το καλέμι
που κόβεις της μέρας τα ποδάρια
στα δυο
εσύ που σβήνεις το φως
σαν έρχεται το δειλινό.
Σαν χρώμα είσαι πορτοκαλί
Σαν σώμα πλαδαρό
Σαν σκέψη ακαθόριστη
χαοτική
αόριστη.
Μεσημέρι
που κρατάς την ενότητα
του κόσμου
πάση θυσιά
κάθε μέρα
με μανία
σταθερή.
στον ίσκιο σου
βασιλεύει ο ύπνος ο ηδύς
και στα βλέφαρά σου
δίκαια μοιράζεις το
ημεροστάσιο της ζωής.
Σκυλί του χρόνου δεν σκούζεις
Δεν παραπονιέσαι
Δεν ζητάς.
Μεσημέρι
λουλούδι ξερικό
συ που αντέχεις και βάστας
τον ήλιο κει ψηλά
απλά μια λέξη
έγινες
στης ζωής τα λεξικά.
απλά μια λέξη.
Σε ξεχάσαμε οι διαβάτες
κανείς δεν κατεβαίνει να θαυμάσει
σε εκτόπισε η πρώτη γέννα της ημέρας
και το τελευταίο φως.
Μα εσύ θα συνεχίζεις τις μέρες μας
στα δυο να σχίζεις
Καρφάκι δεν σου καίγεται
σου χρωστάω κι αν δεν σε νοιάζει
Ένα ευχαριστώ.
Μεσημέρι που γινες
Ξερονήσι ερημικό
Κατεβαίνω
κάνω στάση μόνος μου
μένω σε εσένα
και μαγεύομαι από της ανεξαρτησίας σου το φως

[moth-man].