Το blues των ξενοδοχείων

Τα σεντόνια των ξενοδοχείων
ήταν
Είναι
και θα είναι
ένα καλοσιδερωμένο άσπρο πουκάμισο
όπου ξαπλωμένος νιώθεις ότι κωπηλατείς
πάνω στα τεντωμένα μανίκια του
που φαντάζουν σαν όχθες λίμνης
Τα δωμάτια των ξενοδοχείων
Ήταν
Είναι
Και θα είναι
Χώροι λευκοί με καφέ αντανακλάσεις επίπλων
Όπου καθώς μπαίνεις με τα μάτια κλειστά
Μπορείς να προβλέψεις το καθετί
Καμία έκπληξη, καμία προσδοκία.
Γεμάτα με ανταύγειες διάφανων φωτιστικών
Ποτέ να μην φθάνουν, να μην αρκούν.
Τα δωμάτια των ξενοδοχείων είναι ένα τίποτα
Γίνονται ότι είσαι εσύ
Άλλα γίνονται ανάσες
Άλλα ουρλιαχτά
Άλλα ροχαλητά
Άλλα βογκητά
Άλλα μουγγά κι άλλα πολύβοα και τρελά.
Τα κρεβάτια των ξενοδοχείων
Ήταν
Είναι
Και θα είναι
Πάντα κοντά
Κι ο ύπνος σ’αυτά ποτέ βαθύς
Ποτέ ικανός καθώς
προσπαθούν να γνωριστούν τα πόδια σου
και το κεφάλι σου με την απόσταση απ'τον τοίχο

Τα δωμάτια των ξενοδοχείων γίνονται
Ότι κι εσύ
Από μόνα τους δεν είναι τίποτα
Και δεν είναι τίποτα
Επειδή συνήθως είναι μόνα τους
Ή επειδή σε κεινα μένουν
Τόσοι
Και τόσοι
Διαφορετικοί
Ώσπου δεν προλαβαίνουν
Να γίνουν κάτι
Κάθε που γεμίζουν
Με κάποιο εσύ.

[moth-man].